เรื่องสั้น

ฉันมองแขนเต็มไปด้วยรอยแผล ผิดกับไฟล์งานในแลปทอปเครื่องเก่าที่แสนว่างเปล่า มันก็สมควรแล้ว…ทำงานไม่ไหว ทำงานไม่ทัน ไม่ว่าจะเคี่ยวเข็ญตัวเองแค่ไหนงานก็ไม่ได้คืบหน้าเท่าที่ควร ความเครียดและกดดันจากสถานการณ์ทั้งงานและเงินทำให้ฉันเลือกบรรเทาภาวะซึมเศร้าของตัวเองด้วยวิธีที่ไร้ประโยชน์สิ้นดี

คุณเคยขอโทษ ทั้ง ๆ ที่คิดว่าตัวเองไม่ผิดบ้างไหม? มันเกิดขึ้นไม่บ่อยครั้งนักในชีวิตของฉัน แต่มีช่วงหนึ่งที่ฉันเฝ้าโทษตัวเองไม่รู้จบ เริ่มกล่าวขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระทั่งวินาทีสุดท้ายของความสัมพันธ์

โทรศัพท์หนึ่งเครื่อง และอินเทอร์เน็ตราคาถูก คือพื้นที่ปลอดภัยเพียงหนึ่งเดียว เท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีได้ภายในบ้านชั้นเดียวแสนซอมซ่อ ‘ป๊ารื้อบ้านอีกแล้ว กว่าจะกลับจากทำงานก็เหนื่อยจะตายห่าแล้ว ยังต้องมาเก็บบ้านซ้ำซากอีก เหนื่อยว่ะ’

บ้านฉันมีศาลเจ้าอยู่สองศาสนา คือพุทธนิกายมหายาน และพราหมณ์ – ฮินดู เป็นสิ่งที่ฉันคุ้นชินตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ด้วยซ้ำ ขวามือจะมีโต๊ะไม้อย่างดีสำหรับเทพเซียนที่ชื่อ ‘ปึงเถ่ากง’ เมื่อป๊าจะต้องเชิญเทพเซียนมาเข้าร่างตนเอง หรือที่เรียกว่า ‘นั่ง’ ป๊าก็จะใส่ชุดคลุมยาวสีทองลายมังกร จุดธูปลงกระถางใหญ่ถึงสิบหกดอก นั่งลงบนเก้าอี้ และให้แม่ไม่ก็ลูกศิษย์คอยรินชาอู่หลงบนโต๊ะให้ดื่ม