คำเตือน: บทความนี้มีเนื้อหาสะเทือนใจ, การทำร้ายร่างกายตนเอง, เลือดและภาวะซึมเศร้า แนะนำให้อ่านเมื่อพร้อม มีช่วงเวลาพัก และย่อยหลังอ่าน
ใบมีดของคัตเตอร์ด้ามเล็กลากกรีดบนผิวจากข้อมือลงมาถึงท้องแขน เลือดสีแดงสดผุดขึ้นเป็นเส้นจากรอยแยกของแผลจนรู้สึกแสบ แต่คมมีดก็ยังกรีดลงไปบนท้องแขนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่รู้จบ
คุณเคยขอโทษ ทั้ง ๆ ที่คิดว่าตัวเองไม่ผิดบ้างไหม? มันเกิดขึ้นไม่บ่อยครั้งนักในชีวิตของฉัน แต่มีช่วงหนึ่งที่ฉันเฝ้าโทษตัวเองไม่รู้จบ เริ่มกล่าวขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระทั่งวินาทีสุดท้ายของความสัมพันธ์
คำเตือนเนื้อหา : มีเนื้อหาสะเทือนใจ, กล่าวถึงภาวะซึมเศร้า, พยายามฆ่าตัวตาย, มีคำหยาบ โทรศัพท์หนึ่งเครื่อง และอินเทอร์เน็ตราคาถูก คือพื้นที่ปลอดภัยเพียงหนึ่งเดียว เท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีได้ภายในบ้านชั้นเดียวแสนซอมซ่อ ‘ป๊ารื้อบ้านอีกแล้ว กว่าจะกลับจากทำงานก็เหนื่อยจะตายห่าแล้ว ยังต้องมาเก็บบ้านซ้ำซากอีก เหนื่อยว่ะ’ เธอพิมพ์ข้อความและกดส่งมันขึ้นแพลตฟอร์มทวิตเตอร์หลายต่อหลายครั้ง บ่นความอัดอั้นตันใจที่พบมาตลอดทั้งวันจากที่ทำงาน ร่างท้วมยกของหลายต่อหลายชิ้นออกจากห้องนอนของตัวเอง…
“วันนี้เพชรมีเมนส์หรือเปล่า ?” “อื้อ เพิ่งมาเมื่อวานน่ะ” “งั้นเหรอ…” ป๊าของฉันทำหน้าตาเคร่งเครียดก่อนจะหันไปคุยกับแม่ “พาลูกไปไว้ที่ร้านเน็ตก่อนก็แล้วกัน” เป็นแบบนี้ทุกที ฉันได้แต่เก็บความเหนื่อยหน่ายไว้ในใจ มันเป็นแบบนี้มาเกือบสองปีแล้วตั้งแต่ที่ฉันเริ่มมีประจำเดือนตอนอายุ 11 ทุกครั้งที่ศาลเจ้ามีงานสำคัญ ไม่ว่าจะลูกศิษย์มาหาหรืองานประจำปี ถ้าฉันมีประจำเดือนล่ะก็ จะต้องวุ่นวายพาฉันไปฝากคนนั้นที คนนี้ที ไม่ก็อินเตอร์เน็ทคาเฟ่ใกล้บ้าน มันก็โอเคแหละ เพราะอย่างน้อยฉันก็ได้เล่นเกมโปรดอยู่ในร้านทั้งวัน จนกว่าป๊าแม่จะเสร็จธุระที่ศาลเจ้ายังไงล่ะ บ้านฉันมีศาลเจ้าอยู่สองศาสนา คือพุทธนิกายมหายาน และพราหมณ์ – ฮินดู เป็นสิ่งที่ฉันคุ้นชินตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ด้วยซ้ำ ขวามือจะมีโต๊ะไม้อย่างดีสำหรับเทพเซียนที่ชื่อ ‘ปึงเถ่ากง’ เมื่อป๊าจะต้องเชิญเทพเซียนมาเข้าร่างตนเอง หรือที่เรียกว่า…