หลังบ้าน

ไม่นานมานี้ฉันได้ดูซีรีย์เกาหลีชื่อ Dear my friends ซึ่งมีนักแสดงนำทั้งหมด 9 คน ดำเนินเรื่องโดยมีแกนกลางคือกลุ่มเพื่อนผู้หญิง 5 คน ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่วัยสาวจนถึงวัยร่วงโรย… จักรวาลของซีรีย์เรื่องนี้เคลื่อนไปในโลกของผู้หญิง การเป็นแม่ การเป็นลูกสาว การติดอยู่ในวันวานอันเจ็บปวด การเจ็บป่วยตามวัย และการข้ามพ้นวัยชรา เพื่ออยู่ร่วม อยู่รอด และอยู่อย่างมีความหมาย

เคยไหมปวดนิ้วโป้งมือ ปวดตา ปวดหลัง นี่เป็นอาการทั่วไปของคนที่ใช้คอมพิวเตอร์และมือถือเยอะๆ ซึ่งฉันก็เป็นเหมือนกัน (ฮา) ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกันที่อุปกรณ์เหล่านี้กลายเป็นของสำคัญที่ขาดไม่ได้ มันอยู่กับเราทุกที่ แม้กระทั่งตอนเข้าห้องน้ำ ตอนกินข้าว ไปยันเข้านอน

แด่วันแห่งการมองเห็นเลสเบียน 26 เมษายน เป็นวันแห่งการมองเห็นเลสเบียนทำไมวันเลสเบียนถึงไม่ใช่แค่วันเลสเบียน แต่เป็นวันการมองเห็นเลสเบียน?เพราะปัญหาสำคัญของกลุ่มเลสเบียนคือเรื่องการมองไม่เห็น คุณมองเห็นไหม… แม่ พ่อ ป้า ลุง คุณมองเห็นไหม ว่าเวลาคุณพูดถึงคนรักของลูกว่า “เพื่อนของลูก” ลูกรู้สึกว่าคุณปฏิเสธตัวตนและความรักในแบบที่เขาเป็น แม่ พ่อ ลุง ป้ามองเห็นไหมว่า นอกเหนือไปจากความเป็นผู้หญิง ความเป็นลูกสาว ที่พ่อแม่ลุงป้ามองเห็น ลูกหลานของแม่พ่อลุงป้ายังเป็นเลสเบียน เป็นคนที่ชอบผู้หญิงด้วยกัน มันเป็นเนื้อเป็นตัว เป็นตัวตนของลูกที่สำคัญ และลูกต้องการให้ครอบครัวมองเห็นลูกและคนรักของลูกอย่างที่เราเป็น ครูๆ คุณมองเห็นไหม ว่าเวลาคุณสอนเพศศึกษาโดยทำเหมือนผู้หญิงไม่มีเพศสัมพันธ์กัน ครูทำให้เรารู้สึกไม่มีตัวตน…

คำเตือน: บทความนี้มีเนื้อหาสะเทือนใจ, การทำร้ายร่างกายตนเอง, เลือดและภาวะซึมเศร้า แนะนำให้อ่านเมื่อพร้อม มีช่วงเวลาพัก และย่อยหลังอ่าน

ใบมีดของคัตเตอร์ด้ามเล็กลากกรีดบนผิวจากข้อมือลงมาถึงท้องแขน เลือดสีแดงสดผุดขึ้นเป็นเส้นจากรอยแยกของแผลจนรู้สึกแสบ แต่คมมีดก็ยังกรีดลงไปบนท้องแขนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่รู้จบ

คุณเคยขอโทษ ทั้ง ๆ ที่คิดว่าตัวเองไม่ผิดบ้างไหม? มันเกิดขึ้นไม่บ่อยครั้งนักในชีวิตของฉัน แต่มีช่วงหนึ่งที่ฉันเฝ้าโทษตัวเองไม่รู้จบ เริ่มกล่าวขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระทั่งวินาทีสุดท้ายของความสัมพันธ์

นอนฟื้นฟู สำหรับคนที่แบกความรับผิดชอบ คนที่ต้องดูแลคนอื่น และคนที่เผชิญเรื่องเครียดเสมอในชีวิตประจำวัน
ปรับระบบประสาทอัตโนมัติให้สมดุล เพิ่มสภาวะผ่อนคลายให้ร่างกาย บรรเทาอาการที่สืบเนื่องจากความเครียด เช่น ปวดเมื่อย นอนไม่หลับ วิตกกังวล หงุดหงิด

ปูเสื่อคุย EP02 คุยกับ “ฟิล์ม” เฟมินิสต์ปลดแอก ณ ภาคใต้ ถึงชีวิตของนักกิจกรรมเยาวชนวัย 19 ​เป็นผู้หญิงและเป็นผู้หญิงที่มีเพศวิถีที่แตกต่างจากขนบของสังคม ที่ทั้งต้องเรียนออนไลน์และออกมาท้าทายอำนาจใหญ่ทั้งเรื่องการเมือง เรื่องเพศ และเรื่องอายุ

คำเตือนเนื้อหา : มีเนื้อหาสะเทือนใจ, กล่าวถึงภาวะซึมเศร้า, พยายามฆ่าตัวตาย, มีคำหยาบ           โทรศัพท์หนึ่งเครื่อง และอินเทอร์เน็ตราคาถูก คือพื้นที่ปลอดภัยเพียงหนึ่งเดียว เท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีได้ภายในบ้านชั้นเดียวแสนซอมซ่อ           ‘ป๊ารื้อบ้านอีกแล้ว กว่าจะกลับจากทำงานก็เหนื่อยจะตายห่าแล้ว ยังต้องมาเก็บบ้านซ้ำซากอีก เหนื่อยว่ะ’            เธอพิมพ์ข้อความและกดส่งมันขึ้นแพลตฟอร์มทวิตเตอร์หลายต่อหลายครั้ง บ่นความอัดอั้นตันใจที่พบมาตลอดทั้งวันจากที่ทำงาน ร่างท้วมยกของหลายต่อหลายชิ้นออกจากห้องนอนของตัวเอง…

ช่วง 20 ปลายๆ เราเริ่มเป็นซึมเศร้า แต่ไม่รู้ตัว เราเป็นช่วงที่เรียนต่างประเทศ สภาพสังคมตรงนั้นเอื้อให้ป่วย แต่เราเป็นคนที่มีปมในใจอยู่ก่อนแล้ว พอมีเรื่องเรียน แฟน สิ่งแวดล้อม เลยกระตุ้นให้มีอาการ แต่กว่าจะกลับมาไทยและเริ่มหาจิตแพทย์ก็หลังจากนั้นหลายปี ตอนนั้นพ่อแม่เป็นห่วงเรา แต่เป็นช่วงที่เราไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเลย อาการตอนนั้นคือนอนเยอะ ไม่อยากตื่น ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากทำอะไรเลย อยากหายตัวไปจากโลกนี้ อารมณ์เหวี่ยง สมาธิสั้น บางช่วงไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น เหมือนมีอะไรหนักๆ อยู่บนตัวหัว บนตัว บนไหล่ เวลากินยาก็เบลอๆ คิดอะไรไม่ออก มีภาพในหัวที่ตัวเองฆ่าตัวตายด้วยวิธีการต่างๆ แต่ถ้าตายก็รู้สึกผิดอีก เพราะมันคงสร้างภาระให้คนอื่น พ่อแม่พี่น้องเพื่อนฝูงคงขายหน้า ตอนนั้นรู้สึกดำดิ่งเหมือนจมอยู่ในหลุมลึกมืดดำที่โดดเดี่ยว แต่ก็บอกตัวเองว่าจะแย่แค่ไหนก็แย่ไป ขออย่างเดียวเราจะไม่ตายด้วยการฆ่าตัวตาย

“เรามีแม่เป็นหมอสูติ-นรีเวช ทำให้เรารู้เรื่องเกี่ยวโยงกับจิ๋มตั้งแต่เด็ก…ทำให้รู้ว่าจิ๋มเป็นที่ที่เด็กคลอดออกมา มันเป็นอวัยวะหนึ่งที่ไม่ได้เป็นเรื่องลี้ลับน่าอายอะไร”