รู้จักเพื่อนเก่าที่ชื่อว่าเมนส์

“เมนส์เนี่ยถ้าเปรียบเป็นคน ก็เหมือนคนที่เข้ามาทำให้เราหงุดหงิดได้ตลอดเวลา ซึ่งเราเริ่มเป็นตั้งแต่ประถมหก ตอนเด็กๆ อยู่กับยาย เวลาเป็นเมนส์ก็ไม่กล้าบอกยาย อายด้วยแหละ พอบอก ยายก็ไม่รู้เรื่อง เลยไม่ใส่ผ้าอนามัย ใส่ผ้าขนหนูผืนเล็กๆ แทน พอเริ่มเข้าใจก็เปลี่ยนเป็นผ้าอนามัย แรกๆ ก็ไม่รู้ว่าการเป็นเมนส์อาการมันเป็นยังไงบ้าง แต่ก็มีอาการปวดท้องทุกเดือนที่เป็น จนได้คุยกับแม่ ก็เลยรู้ว่าอาการปวดท้องทุกเดือนที่เป็นมาประจำเดือน

พอขึ้นมัธยมปลายก็เริ่มรู้สึกปวดหนักมากกว่าเดิม ปวดจนเป็นลม เหงื่อแตกหน้ามืด หมดเรี่ยวแรง บ้างครั้งถึงกับต้องหามไปโรงพยาบาล ต้องขาดเรียนทุกครั้ง พอไปหาหมอ หมอก็อัลตราซาวน์ แต่ไม่พบปัญหาอะไร บางครั้งก็ถูกถามว่ามีแฟนไหม เคยมีเซ็กซ์ไหม เราก็งง เพราะว่าไม่เคยมี สุดท้ายก็บอกว่าเป็นกระเพาะอักแสบ ได้ยาโรคกระเพาะมากินทุกเดือน เราเลยบ่นกับแม่บ่อยๆ ว่า ขอตัดมดลูกออกได้ไหม มันเจ็บมากทุกครั้งเลยเวลาเป็น

ข้อดีคือคนที่บ้านส่วนมากเข้าใจ เวลาที่มีประจำเดือน เขาก็ปล่อยให้เราได้พัก ไม่ค่อยมายุ่ง แล้วผู้หญิงในบ้านทุกคนมีอาการปวดประจำเดือนคล้ายกัน เพียงแค่เจ็บมากเจ็บน้อย เวลาเป็นเลยไม่ค่อยออกจากบ้านไปไหน นอนได้ทั้งวัน เพราะเคยเป็นลมตอนออกไปข้างนอก ช่วงที่ปวดก็จะลาหรือหยุดเรียนไปเลย โรงเรียนก็ไม่ถาม ไม่ว่าอะไรหรอก เพราะเขาไม่ค่อยสนใจอยู่แล้ว เราเป็นเด็กหลังห้อง ไม่ใช่เด็กเรียน พอทำงาน คนที่ออฟฟิศเข้าใจไม่ว่าอะไร ให้ลาหรือหยุดพักได้เลย

พอโตขึ้นเริ่มมีอายุหน่อย ก็เริ่มดูแลตัวเองมากขึ้น ลดน้ำแข็ง ลดของเผ็ดจัด ลดน้ำอัดลม มันก็ช่วยได้นะ เพราะเมื่อก่อนเคยปวดจนเป็นลม เดี๋ยวนี้พอกินยาแก้ปวดก็พอทนได้ ซึ่งเราเข้าใจเรื่องเมนส์ตัวเองมากขึ้นหลังจากไปอบรมเรื่องจิ๋ม เรื่องสุขภาพทางเพศ ทำให้เราเข้าใจและหยุดคิดอยากเอามดลูกออก เราเข้าใจว่าประจำเดือนที่เป็นทุกเดือน เขามาเพื่อบอกอะไรบางอย่างกับเรา เตือนให้เราหยุดพักได้แล้ว เดือนนี้ทำงานหนักไปแล้วนะ คิดไปคิดมา เขาก็เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งนะ ทุกวันนี้เลยไม่มีความคิดที่จะเอามดลูกออกอีกเลย ไม่ฝืนทำงานบ้าน ถึงแม้จะชอบทำ เพราะเข้าใจเรื่องนี้มากขึ้น”