ฉัน เลือดเดือน และน้องก้อน

ตัวฉันกับน้องก้อน

“หลังจากเราเริ่มเป็นพันธมิตรกับเมนส์ของตัวเอง ช่วงปีที่แล้วเราเริ่มปวดท้องเมนส์มากขึ้น ชนิดที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คือทำงานไม่ได้ ต้องกินยาพอนสแตนเป็นแผงๆ ด้วยความที่ตอนนั้นผอม พอจับท้องน้อยตัวเองก็รู้สึกมีอะไรแข็งๆ นูนขึ้นมา ก็เลยไปหาหมอ เขาก็บอกว่าเรามีเนื้องอกในมดลูกขนาดใหญ่มากอยู่ ซึ่งมันทำให้เราเลือดออกเยอะและปวดท้องเมนส์มาโดยตลอด แต่เราไม่รู้เลยว่าอาการที่เราเป็นมาตลอดคือความไม่ปกติ

หมอก็แนะนำว่าถ้าเราไม่คิดจะมีลูกก็ไม่รู้ว่าจะเก็บไว้ทำไม ให้ตัดมดลูกทิ้ง เพราะถ้าผ่าตัดแค่ก้อนเนื้อออก มดลูกจะมีแผลใหญ่และเสียค่าใช้จ่ายสูง เราก็ลังเล เพราะเรารู้สึกเพิ่งได้เป็นมิตรกับประจำเดือนและมดลูกของตัวเอง เพิ่งรู้สึกว่าเขาเป็นเพื่อนเรา ทำไมถึงจะเอาเขาออกไปจากเราตอนนี้ เลยขอกลับไปคิดก่อน

เรากลับไปหาข้อมูลกับแฟนเกี่ยวกับผลกระทบของการตัดมดลูก ซึ่งหายากมากๆ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นหมอผู้ชายเขียนว่ามันอาจทำให้ความรู้สึกทางเพศลดลง ซึ่งไม่ใช่ประเด็นที่เราสนใจ ผู้หญิงจะสนใจว่าถ้าเราตัด มันจะเปลี่ยนสุขภาพของเราอย่างไรมากกว่า ซึ่งก็ได้ข้อมูลมาว่ามันจะทำให้เราฉี่เล็ดบ่อย อวัยวะภายในอาจจะเคลื่อน และยังพบข้อมูลว่าที่อเมริกา การผ่าตัดมดลูกเป็นการผ่าตัดที่มากสุดเป็นอันดับ 2 ของผู้หญิง เราเลยรู้สึกว่านี่เป็นวิธีการรักษาแบบกำจัดทิ้ง

มีช่วงหนึ่งเราตัดสินใจว่าจะผ่า คือนัดหมออะไรเรียบร้อยแล้ว แต่เราก็กลับไปคุยกับหมอใหม่ว่า เราไม่อยากผ่า เราจะขอกินพอนสแตนระงับไปก่อน หมอโกรธมาก บอกว่าเนี่ยเดี๋ยวจะจ่ายพอนสแตนให้ 100 เม็ดเลย เราฟังแล้วเราก็ดีใจว่าไม่ต้องไปซื้อเอง เพราะแผงหนึ่งมันแพงมาก แล้วเราก็ถามว่า เหตุที่เราเป็นเนื้องอก เพราะอาหารการกินด้วยหรือเปล่า หมอก็ตอบว่าถ้าเกิดคุณเอาอาหารยัดเข้าไปในช่องคลอดก็มีผล ซึ่งเราเป็นคนช้า ไม่รู้ว่าเขาประชด คุยเสร็จก็นั่งรอพอนแสตนอยู่นาน แล้วก็งงว่าทำไมหมอต้องโกรธขนาดนี้ ทำไมไม่มีใครฟังกูเลยว่ากูจะเก็บมดลูกไว้?

พอตัดสินใจว่าจะไม่ตัดก็หันไปรักษาแนวทางเลือก ซึ่งพบว่าก้อนเนื้อมันตอบสนองกับอาหารที่กินและความเครียดในชีวิตประจำวัน เราก็ดูแลเขาเหมือนลูกเลย ถ้าเกิดเราเครียดมันก็เต้นตุบๆ ถ้าเรากินอาหารฤทธิ์เย็น เขาก็จะสงบ แต่ถ้ากินเนื้อสัตว์ เขาก็จะไม่ค่อยโอเค พอเรากลับมาทำงานที่กรุงเทพ เราก็กินอาหารได้ไม่เหมือนเดิม ก้อนมันก็ไม่ไหว ร้อน ตึง เจ็บ ปวดท้องรุนแรงตอนเมนส์มา เราก็เลยลองไปหาหมออีกรอบ แต่คราวนี้ไปหาหมออีกโรงพยาบาล หมอคนนี้บอกว่าก้อนเนื้อขนาดใหญ่ขึ้นและเขาสามารถผ่าตัดเอาก้อนเนื้อให้ได้โดยที่ไม่ต้องตัดมดลูกทิ้ง เราเลยตัดสินใจว่าจะผ่า

ตอนที่ตัดสินใจก็ไม่มั่นคงนะ เพราะช่วงนั้นเราเครียดมาก มีอาการ Panic attack กินอาหารตามใจปาก ก้อนเนื้อเลยเป่งหนักมาก ผิวตึงมาก แสดงถึงความวายป่วงต่างๆ ในชีวิตเรา แสดงถึงตัวเราเองที่อยากเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างที่ทำด้วยตัวเองคนเดียวไม่ไหว ลึกๆ แล้วก็กลัว เพราะไม่เคยผ่าตัดใหญ่เลย แต่ก่อนจะผ่าเราก็บอกตัวเองว่าเราจะเอาความค้างคาต่างๆ ออกไปพร้อมกับก้อนเนื้อและฝึกอยู่กับลมหายใจบ่อยๆ การผ่าตัดก็ผ่านไปได้ด้วยดี

อาทิตย์แรกๆ หลังผ่า เรารู้สึกตัวเบาขึ้น เพราะเป็นช่วงพักฟื้น ซึ่งก็พบว่าเราไม่ปวดท้องตอนเมนส์มาอีกแล้ว รอบเดือนก็มาครั้งละ 3 วัน ท้องผูกน้อยลง และฉี่ได้สุดมากขึ้น ตอนแรกคิดว่าเราพัก 2 อาทิตย์ก็น่าจะพอแล้วละ แต่ว่าร่างกายหลังผ่าตัดมันไม่เป็นแบบนั้น เพราะแม้แผลข้างนอกจะดูหายสนิทดี แต่ข้างในมดลูกยังต้องทำงานหนักมากๆ เพื่อฟื้นฟูตัวเอง เดือนหนึ่งก็แล้วยังไม่กลับมาปกติ เลยกลายว่าตัวเราเองนี่แหละที่ไม่ยอมรับ ไปฝืนเขา อยากโยคะ อยากยืด เราก็ทำ หรือฝืนไปทำธุระให้ที่บ้าน เสนอตัวไปทำนู้นทำนี้ให้คนอื่น ไม่ยอมพักผ่อนให้ดีๆ ทำให้กลับมาเจ็บ มีเลือดออกจากช่องคลอดหลายครั้ง

เรื่องนี้ทำให้เราได้เรียนรู้ว่า โลกเรียกร้องให้เราฝืนตัวเอง แล้วเราก็เต็มใจที่จะฝืนตัวเอง ฉะนั้นเราต้องฝึกยืนกรานว่าจะไม่ทำตามเสียงเรียกร้องเหล่านั้น เพราะเวลาเจ็บแผล เราต้องกลับมาเจ็บคนเดียว ซึ่งกว่าเราจะยืนกรานได้ต้องผ่านการเจ็บปวดคนเดียวหลายครั้ง เลยถือเป็นช่วงเวลาที่จะไม่ละเลยตัวเองเพื่อทำให้คนอื่นพอใจ เราจะให้ตัวเองก่อน”

เธออายุ 29 ปี